Posted: 19 May 2013 12:36 AM PDT

Το χρονικό της Γενοκτονίας των Ποντίων. Τον Φεβρουάριο του 1994, το ελληνικό κοινοβούλιο ανακήρυξε τη 19η Μαΐου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στον Μικρασιατικό Πόντο», ημέρα μάλιστα που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα το 1919.
Το 1915 είναι το ορόσημο για τους Έλληνες του Πόντου: εφαρμόζεται εκτεταμένα το πλάνο εξόντωσης των Ποντίων, με τα ευρωπαϊκά κράτη απασχολημένα στις εχθροπραξίες του Α' Παγκοσμίου. Ταυτόχρονα σχεδόν, αρχίζει να συντελείται και η Γενοκτονία των Αρμενίων, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο για το ειδεχθές νεοτουρκικό πλάνο.

Την ώρα που συνεχίζονται οι εθνοκαθάρσεις, το 1916 χτυπιέται η Σαμψούντα, με τον ελληνικό πληθυσμό να υποφέρει φρικιαστικά δεινά. Μόνο η Τραπεζούντα γλιτώνει την καταστροφή γιατί είναι πλέον κάτω από ρωσικό ζυγό. Όταν μάλιστα ο ρωσικός στρατός εγκατέλειψε την πόλη το 1918, ο μισός τουλάχιστον ελληνικός πληθυσμός ακολούθησε τα στρατεύματα στην οπισθοχώρησή τους, εξαιτίας της τουρκικής απειλής που καραδοκούσε.

Με το τέλος του Μεγάλου Πολέμου, ο ποντιακός ελληνισμός θεώρησε πως τα δεινά του είχαν πάρει τέλος, αφού θα μπορούσε να προσαρτηθεί στην ελληνική επικράτεια. Η ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε ωστόσο, καθώς δεν ήταν σε θέση να προστατεύσει τις απομακρυσμένες ποντιακές περιοχές από την τουρκική εισβολή, και οι Πόντιοι προχωρούν στο περίφημο Ποντοαρμενικό Κράτος, με την ήττα ωστόσο του αρμενικού στρατού στο Ερζερούμ από τον Μουσταφά Κεμάλ να αφήνει τον ποντιακό ελληνισμό στο έλεος των Νεότουρκων.

Το 1919 αρχίζει η δεύτερη φάση της γενοκτονίας, με νέους -ακόμα πιο σφοδρούς- διωγμούς από το κεμαλικό καθεστώς, πολύ πιο βίαιους και απάνθρωπους από τους προηγούμενους. Στις 19 Μαΐου 1919 έρχεται η καθοριστική στιγμή για την τύχη του ποντιακού ελληνισμού, με την απόβαση του Κεμάλ στη Σαμψούντα και κατόπιν την εισβολή στην Τραπεζούντα: οι μαζικές εκτελέσεις, ο ξεριζωμός και το κλίμα τρομοκρατίας αναγκάζουν τον πληθυσμό να εγκαταλείψει τις εστίες του. Όσοι επιβιώνουν, καταφεύγουν στα βουνά, με τις κακουχίες και τις στερήσεις σε βασικά αγαθά να μετατρέπουν την έξοδο σε πορεία θανάτου. Όσοι γλιτώνουν και από αυτή τη δοκιμασία, διαπιστώνουν ότι έχουν οδηγηθεί σε ενέδρα, με τις αγχόνες να είναι ήδη στημένες και να τους περιμένουν.

Παρόλα αυτά, η ποντιακή περηφάνια δεν έσκυψε το κεφάλι: οργανώνεται σε αντάρτικο στα βουνά, με τα μέλη της ποντιακής αντίστασης να φτάνουν στις 12.000 περίπου το 1921, σύμφωνα με τον έγκριτο ιστορικό Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο. Οι άτακτοι αυτοί μαχητές, σφυρηλατημένοι στις κακουχίες και την ανέχεια, θα επιφέρουν μια σειρά από δυνατά χτυπήματα στον οργανωμένο κεμαλικό στρατό και θα καταφέρουν να περισώσουν αμάχους από τα λυσσασμένα δόντια του διώκτη.

Παρά την αντίσταση των πατριωτών Ποντίων, μέχρι το καλοκαίρι του 1922 ο Κεμάλ, έχοντας εκκαθαρίσει τα δευτερεύοντα μέτωπα στη Μικρά Ασία (Μικρασιατική Καταστροφή), προχωρά σχεδόν ανενόχλητος στη σταδιακή εξόντωση του ποντιακού ελληνισμού. Πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά λεηλατήθηκαν και κάηκαν, οι κάτοικοι σφαγιάστηκαν, ατιμάστηκαν και εξορίστηκαν, με όσους γλίτωσαν από το τουρκικό μένος να καταφεύγουν στα απομακρυσμένα βουνά για να σωθούν.

Το τέλος του ποντιακού ελληνισμού είχε έρθει. Το ζοφερό πλάνο των τούρκων εθνικιστών πέτυχε τον αποτρόπαιο σκοπό του: με τη γενοκτονία του πληθυσμού, τους εκτοπισμούς, τις λεηλασίες και τις πυρπολήσεις, κατάφεραν την πολυπόθητη αλλοίωση του εθνολογικού χαρακτήρα των ελληνικών περιοχών. Η βίαιη εξαφάνιση των Ελλήνων από τα προγονικά εδάφη πληρώθηκε με 353.000 ψυχές την περίοδο 1916-1923.

Ο Κεμάλ Ατατούρκ, στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση της 13ης Αυγούστου 1923, πληροφορεί περιχαρής την ομήγυρη: «Επιτέλους, ξεριζώσαμε τους Έλληνες από τον Πόντο» (αναφέρεται από τον συνταγματάρχη Μουζέν, που παρακολούθησε τις εργασίες της εθνοσυνέλευσης, σε επιστολή του προς το γαλλικό Γενικό Επιτελείο Στρατού)...

Ξεριζωμός

Η τελευταία πράξη του ποντιακού δράματος διαδραματίζεται τον Οκτώβριο του 1922: ο Ατατούρκ συμφωνεί να μεταφερθούν οι Έλληνες του Πόντου με τουρκικά καράβια στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί με ελληνικά πλοία στην ελληνική επικράτεια.

Οι Πόντιοι θα αναγκαστούν λοιπόν να αναζητήσουν νέες πατρίδες, με το κύριο σώμα του ελληνισμού του Ευξείνου να καταφεύγει στη μητέρα Ελλάδα, αλλά και μια μερίδα να εγκαθίσταται στις νότιες περιοχές της Ρωσίας.

Το προσφυγικό ποντιακό ρεύμα προς την Ελλάδα θα ξεκινήσει τον Νοέμβριο του 1922 και θα συνεχιστεί σε όλη τη διάρκεια του 1923, ενώ το 1924 ο χριστιανικός πληθυσμός του Πόντου θα περιληφθεί στην ελληνοτουρκική σύμβαση για την ανταλλαγή των πληθυσμών. Οι εκτιμήσεις για τον αριθμό των Ποντίων που αποβιβάστηκαν στην Ελλάδα δεν είναι ακριβείς, καθώς περισσότεροι από 1.200.000 μικρασιάτες πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στην ελληνική επικράτεια κατά τη δεκαετία του '20.

Οι ποντιακές κοινότητες υπολογίζουν τον αριθμό των ξεριζωμένων σε 400.000 περίπου ψυχές, με το προσφυγικό ποντιακό κύμα να βρίσκει νέο σπίτι στα μεγάλα αστικά κέντρα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, αλλά και στους νομούς Δράμας, Κιλκίς, Καβάλας, Ξάνθης, Κοζάνης, Πρέβεζας κ.ά., μπολιάζοντας τον τοπικό πληθυσμό με τον πολιτισμό και το πνεύμα που έφεραν στις αποσκευές τους.

Ο ποντιακός θρήνος

Οι Πόντιοι θρήνησαν γοερά την ελληνική στρατιωτική ήττα στη Μικρά Ασία αλλά και το τέλος του ποντιακού ελληνισμού. Ο παρακάτω θρήνος γράφτηκε και τραγουδήθηκε από τους Ποντίους της Πάφρας του Δυτικού Πόντου (αναφέρεται από τον ιστορικό Βλάση Αγτζίδη):

Κοίταξε τις πέτρες της Άγκυρας
βλέπε και τα δακρυσμένα μου μάτια.
Μείναμε σκλάβοι των Τούρκων,
για δες της μοίρας τα γραμμένα.
Οι λόφοι της Άγκυρας είναι μονοκόμματοι
Η Ελλάδα κάηκε, κατακάηκε.
Να τυφλωθείς καταραμένε 'γγλε,
στην Ελλάδα δεν απόμεινε ελπίδα.
Ο στρατός που πήγε για την 'γκυρα,
έμεινε εκεί πεσκέσι στους Τούρκους.
Όσοι μας βοήθαγαν έκαναν πίσω
και τους Έλληνες τους παρέσυρε το κύμα.

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΩΝ ΑΥΡΙΑΝΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΣΤΗΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑ

Posted: 18 May 2013 09:51 AM PDT

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΓΩΝΩΝ ΚΩΣΤΑΣ ΤΖΕΛΑΛΗΣ 19-5-13 ΝΕΚ by Greek_rowers

ΠΡΙΝ 10 ΧΡΟΝΙΑ

Posted: 18 May 2013 09:34 AM PDT

ΠΡΙΝ 10 ΧΡΟΝΙΑ

Τα κορίτσια με τα χρυσά κουπιά

Posted: 18 May 2013 08:56 AM PDT

ΠΡΟΣΩΠΑ 18 Μαΐου 2013 Σχόλια Κατερίνα Γκίκα

Τα κορίτσια με τα χρυσά κουπιά

Η Ολυμπιονίκης Αλεξάνδρα Τσιάβου στο protagon

Prev Next

Συνάντησα την Ολυμπιονίκη Αλεξάνδρα Τσιάβου το περασμένο Σαββατοκύριακο στο Σχοινιά, στους Πανελλήνιους αγώνες κωπηλασίας. Μέλος μιας σιωπηλής συνομοταξίας που κατοικεί στα λόγια της. Και, χωρίς να το ξέρει, σηκώνει στους σκληραγωγημένους της ώμους, τις ψυχολογικές υπεραναπληρώσεις και τα αιτήματα ενός λαού που γεύεται σπάνιες χαρές από τους εθνικούς του αντιπροσώπους.
Είχε κρεμάσει στο στήθος της δύο ακόμα μετάλλια και το πανηγύριζε, σαν… παιδί, μαζί με την συναθλήτριά της και το νούμερο 1 στη δίκοπο άνευ πηδαλιούχου Ιωάννα Γκίκα…
Ένα Ολυμπιακό μετάλλιο, εφτά παγκόσμια μετάλλια από τα οποία τα τέσσερα χρυσά, έξι πανευρωπαϊκά και τόσα Πανελλήνια που ούτε η ίδια έχει μετρήσει στα δεκαπέντε χρόνια που τραβάει, με προσήλωση και αμέτρητες θυσίες, κουπί.
"Σου προσθέτει βάρος το ότι πρέπει να είσαι πάντα πρώτη;" τη ρωτάω και, παρά το γεγονός ότι είναι ακόμα λαχανιασμένη από την ανελέητη κούρσα, δε διστάζει να μου εξομολογηθεί:
"Ο κόσμος και οι γύρω μου, χωρίς να το θέλουν, με χρεώνουν με μια επιθυμία που δεν σηκώνει λάθη, θέλοντας να δείξουν ότι αναγνωρίζουν την προσπάθεια και πιστεύουν στην πρωτιά μου. Αυτό με φοβίζει και ταυτόχρονα με ανεβάζει ψυχολογικά. Καθώς περνάει ο καιρός, πάντως, το ελέγχω καλύτερα. Και εγώ θα ήθελα να βγαίνω πρώτη συνέχεια -προπονούμαι σκληρά γι' αυτό- όμως η μαγεία του αθλητισμού κρύβεται σ' αυτό ακριβώς το αβέβαιο".
"Ελπίζω να μη σε απογοήτευσα", της ψιθυρίζει η "οδηγός της βάρκας" .
Στο πρόσωπο της επικόπου, διαγράφεται ακόμα το άγχος από την κούρσα που προηγήθηκε.
Πώς είναι να αγωνίζεσαι μαζί με μια Ολυμπιονίκη; ρωτάω την Ιωάννα Γκίκα.
"Αγωνίζομαι με μια Ολυμπιονίκη την οποία θαυμάζω για ό,τι έχει κάνει και σίγουρα νιώθω το βάρος της ευθύνης να ανταπεξέλθω στις προσδοκίες της. Να σου πω ότι δεν έχω άγχος, θα είναι ψέματα. Η Αλεξάνδρα όμως είναι ένας άνθρωπος χωρίς συμπλέγματα. Είναι τόσο φιλική και βοηθητική και αυτό με κάνει να το ξεπερνώ…", μου εξομολογείται η 23χρονη κωπηλάτισσα.
Ο προπονητής των δύο κοριτσιών από τον όμιλο Ηγουμενίτσας, Κώστας Κιτσάτης, πλησιάζει για μια αναμνηστική φωτογραφία με ένα περήφανο χαμόγελο για την 27χρονη Ολυμπιονίκη και την 23χρονη πρωταθλήτρια.

"Μετά το Ολυμπιακό και τα παγκόσμια μετάλλια οι πανελλήνιοι αγώνες είναι περίπατος;", ρωτάω την Αλεξάνδρα.
"Δεν θα το έλεγα έτσι, θα έλεγα απλά ότι είναι πιο ήρεμα τα πράγματα. Σίγουρα εδώ δεν έχεις να αντιμετωπίσεις τους ίδιους αντιπάλους που έχεις σε έναν διεθνή αγώνα, αλλά υπάρχουν αγωνίσματα που προσφέρουν αντίστοιχο θέαμα, αλλά έχουν και υψηλές απαιτήσεις. Κάθε μετάλλιο που κερδίζω είναι για μένα σημαντικό γιατί έχω κουραστεί γι' αυτό, με τη διαφορά ότι κάποια ζυγίζουν κάτι παραπάνω σε προσπάθεια".
-Στην Ελλάδα της κρίσης τι σε κάνει να κρατάς ακόμα τα κουπιά;
"Ακριβώς αυτό. Βρισκόμαστε σε πέλαγος και μόνο "κωπηλατώντας" θα πιάσουμε στεριά. Η Ελλάδα περνά μια βαθιά κρίση που δεν είναι μόνο οικονομική. Προσπαθώ, με τη συνέχιση της παρουσίας μου στον χώρο του αθλητισμού, να βοηθήσω και εγώ με τον τρόπο μου την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό και όχι μόνο. Όσους συναντούσα, πριν και μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες, μου έδειχναν με τον αυθορμητισμό τους πόση ανάγκη είχαν να νιώσουν περήφανοι ξανά για την Ελλάδα μας. Χαίρομαι πολύ που τους δικαίωσα».
-Από το πάρτι προνομίων που απολάμβαναν την περασμένη δεκαετία οι Έλληνες πρωταθλητές, Ολυμπιονίκες κ.λπ., φτάσαμε στο άλλο άκρο. Υπό αυτές τις συνθήκες πόσο δύσκολος είναι πλέον ο πρωταθλητισμός;
"Είναι μια πολυτέλεια. Πάρα πολλά από τα προνόμια αλλά και από τις διευκολύνσεις που υπήρχαν καταργήθηκαν. Να φανταστείτε ότι εγώ ως πυροσβέστρια τόσο στο Πανευρωπαϊκό, όσο και στο Πανελλήνιο, αγωνίστηκα έχοντας κάνει χρήση προσωπικής άδειας και για τους αγώνες και για την προετοιμασία. Αυτό μέχρι τους Ολυμπιακούς αγώνες δεν μου είχε συμβεί. Και αυτό είναι μια από τις δυσκολίες που μπορεί να έχουν οι εν ενεργεία αθλητές. Κάποιοι παγκόσμιοι πρωταθλητές δεν έχουν ακόμα εξασφαλίσει το αύριο. Ο πρωταθλητισμός είναι πλέον δύσκολος, αλλά ο αθλητισμός πρέπει με κάθε τρόπο να συνεχίσει να υπάρχει".
-Εσύ βρέθηκες στα ψηλά σε μια περίοδο που ο πρωταθλητισμός στη χώρα μας έπεσε στα πολύ χαμηλά... Τι θα άλλαζες αν ήταν στο δικό σου χέρι;
"Πρέπει να δοθεί μεγαλύτερο βάρος στις μικρότερες ηλικίες να αναδειχθεί ο αθλητισμός σαν τρόπος ζωής. Είναι θέμα παιδείας. Αν η εικόνα του αθλητισμού ήταν οικεία στους Έλληνες, η πραγματικότητα που ζούμε θα ήταν εντελώς διαφορετική. Έτσι λοιπόν θα πρότεινα εύκολη πρόσβαση των παιδιών σε αθλήματα και αθλητικές υποδομές. Το κράτος πρέπει να επενδύσει επιτέλους στα αθλήματα και όχι στις ομάδες.
- Είναι ακριβό άθλημα η κωπηλασία;
"Μπορούν όλοι να κάνουν κωπηλασία. Είναι "ακριβό" άθλημα με την έννοια ότι τα υλικά κοστίζουν και για να αγωνιστείς πρέπει να μεταφέρεις κάθε φορά τη βάρκα σου στο σημείο των αγώνων. Αυτά όμως δεν είναι έξοδα που επιβαρύνουν την οικογένεια του παιδιού που ξεκινά να κάνει κωπηλασία. Το έξοδο μπορεί να είναι η συνδρομή που δίνει στον όμιλο όπου θα ενταχθεί. Στην περίπτωση του πρωταθλητισμού, τα αναλαμβάνει η Ομοσπονδία».
-Θα παρότρυνες τα νέα κορίτσια να πιάσουν τα κουπιά;
«Ναι. Να ασχοληθούν με το άθλημα χωρίς ενδοιασμούς και δεν θα αργήσει να τους το ανταποδώσει. Η ανταπόδοση αυτή έρχεται με ποικίλους τρόπους. Από το να κατακτήσουν πολλά μετάλλια, μέχρι τη δημιουργία φιλικών σχέσεων που κρατάν μια ζωή».
-Είναι ένα κίνητρο η μοριοδότηση για την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια;
"Συμφωνώ με το μέτρο και έχω έρθει με πολλούς σε αντιπαράθεση γι' αυτό. Πιστεύω ότι είναι μια επιβράβευση στους μαθητές οι οποίοι προσπαθούν να προοδεύσουν και στον τομέα του αθλητισμού, παράλληλα με τα μαθήματά τους. Δεν πρέπει όμως να υπάρχει εκμετάλλευση του μέτρου μόνο για την εισαγωγή, αλλά θα πρέπει να δίνεται βάρος και στη συνέχεια της αθλητικής διαδρομής. Άλλωστε σε αυτή την ηλικία ξεκινάει και η συστηματική δουλειά για τις υψηλές επιδόσεις".
-Τι σου έμαθε ο πρωταθλητισμός;
"Μου έμαθε να βάζω στόχους και με πρόγραμμα να τους κατακτώ. Έμαθα να συναγωνίζομαι και να μοιράζομαι τις επιτυχίες και τις αποτυχίες με τους συναθλητές μου. Επίσης, επειδή οι αθλητές υψηλού επιπέδου λειτουργούν και ως πρότυπα για την κοινωνία και ιδιαίτερα για τα παιδιά, έχω γίνει πιο υπεύθυνη και πιο μετρημένη στη συμπεριφορά μου. Δεν θα ήθελα να δώσω λάθος μηνύματα στη νέα γενιά».
-Θα συνεχίσεις;
«Συνεχίζω ήδη. Γι' αυτό είμαι εδώ. Επίσης τον Αύγουστο θα δοκιμάσω τις δυνάμεις μου και στην παράκτια κωπηλασία (coastal rowing) στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα, που θα γίνει στη Σουηδία».
-Είναι το όνειρο κάθε αθλητή να φτάσει εκεί που έφτασε η Αλεξάνδρα; ρωτάω την Ιωάννα Γκίκα.
"Ναι κι εγώ είχα όνειρο να πάω στους Ολυμπιακούς αγώνες, αλλά δυστυχώς στις μέρες μας τα όνειρα για να υψωθεί κανείς λίγο παραπάνω αναστέλλονται από αρκετούς προβλέψιμους και απρόβλεπτους παράγοντες…», απαντά.
Η 23χρονη πρωταθλήτρια ξεκίνησε την κωπηλασία από το δημοτικό σχολείο, πριν 13 χρόνια, στον όμιλο Ηγουμενίτσας.
Έμφυτο ταλέντο, που άσκησε όμως επίπονα και φίλεργα τις αρετές της κι έφτασε με τα χρόνια να κατακτήσει 9 πανελλήνια μετάλλια (2 χρυσά, 4 ασημένια και 3 χάλκινα).
"Για να κάνεις πρωταθλητισμό πρέπει να έχεις ισχυρή θέληση, ένθερμο πείσμα και διακριτό στόχο", μας λέει. Κι αφήνεται έπειτα σ΄ έναν αφοπλιστικό ποταμό, καθώς εξομολογείται τα πάθη των Ελλήνων πρωταθλητών.
"Στην ηλικία που είμαι εγώ είναι δύσκολο να κάνω μόνο κωπηλασία. Πρέπει πρώτα απ΄ όλα να βρω μια δουλειά και είναι δύσκολο να συνδυάσεις μαζί και τον πρωταθλητισμό. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στη Φιλοσοφική σχολή της Πάτρας, φρόντισα παράλληλα να κρατηθώ σε ένα καλό επίπεδο. Δεν τα παράτησα.
Ωστόσο, στην Πάτρα δεν είχα τη δυνατότητα να κάνω κωπηλασία γιατί δεν υπάρχει κάποιος αθλητικός όμιλος. Πήγαινα στο γυμναστήριο και έκανα ένα όργανο που λέγεται εργόμετρο για να διατηρηθώ σε καλή κατάσταση.
Επιστρέφοντας από τις σπουδές έχω να αντιμετωπίσω το θέμα-βραχνά που έχουν στις μέρες μας οι περισσότεροι νέοι, αυτό της εργασίας. Είναι δύσκολο, αλλά δεν παράτησα τα κουπιά…».
-Το μετάλλιο έχει για έναν αθλητή και κάποια χρηματική ανταμοιβή;
«Πλέον όχι, δεν έχει. Όμως, την ώρα της κούρσας, ή στις ατέλειωτες προπονήσεις, δεν είναι αυτό ακριβώς το κίνητρο που σε ωθεί να φτάσεις πρώτη στο τέρμα.
Το μετάλλιο για έναν αθλητή, είναι το πιο όμορφο έπαθλο. Δεν συγκρίνεται το συναίσθημα της ανταμοιβής που παίρνεις, όταν έχεις κουραστεί και έχεις δώσει την ψυχή σου γι' αυτό».

ΈΦΥΓΕ Ο ΘΑΝΟΣ ΚΟΥΤΣΙΚΟΠΟΥΛΟΣ

Posted: 18 May 2013 08:54 AM PDT